Ακυβερνησία και κυβερνητική παραλυσία

Μια εξουσία ταπεινωμένη. Με θρυμματισμένο το αυτάρεσκο δόγμα της ότι δεν υπάρχει εναλλακτική· ότι την έχουμε ανάγκη αυτοδύναμη για να μας κυβερνάει. Αρα μια εξουσία δημοκρατικώς αναγκασμένη να στηριχθεί σε ένα νέο, πολυκομματικό σχήμα, με εσωτερικά αντίβαρα, που θα αποτρέπουν την αυθαιρεσία και θα επιβάλλουν διαρκή λογοδοσία. Ωραίο σενάριο. Δημοκρατικό και ισορροπημένο, ναι. Αλλά πολύ ωραίο για να μπορεί να βγει αληθινό. Αν η εξουσία που ταπεινώνεται είναι η νεομητσοτακική διακυβέρνηση, η εξουσία που θα είναι αριθμητικά πιθανό να τη διαδεχθεί είναι ένας συνεταιρισμός Μητσοτάκη – Ανδρουλάκη. Ακόμη κι αν ο Μητσοτάκης έστεργε, από αυτο-α-δυναμία, σε μια σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ· ακόμη κι αν το ΠΑΣΟΚ ενέδιδε, για να μη χρεωθεί το αδιέξοδο, αυτό που θα προέκυπτε μπορεί να ήταν χειρότερο από ακυβερνησία. Η ακυβερνησία είναι ένα προσωρινό αδιέξοδο που επιδέχεται άμεση λύση. Λύση, όμως, δεν είναι ένα βεβιασμένο συμβόλαιο απρόθυμων συμβαλλομένων, που μπορεί να εξελιχθεί σε μακρύ τέλμα. Ο Ανδρουλάκης δεν έχει ετοιμάσει το κόμμα του για συμμετοχή στην κυβέρνηση. Το αντίθετο. Εχει εμμείνει στη γεννηματική γραμμή του κόμματος «καθωσπρέπει» διαμαρτυρίας. Με όποιον κι αν συνεργαζόταν, θα διακινδύνευε τη διάλυση ΠΑΣΟΚ. Ούτε ο Μητσοτάκης είναι έτοιμος να κυβερνήσει χωρίς το μονοπώλιο της «επιτελικότητάς» του. Πολύ περισσότερο, δεν είναι έτοιμος να αφήσει την πρωθυπoυργία, όπως του θέτει, για λόγους γοήτρου, ως προϋπόθεση ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Αρα; Ο καθένας τους θα έχει συμφέρον να μη διαρκέσει το συνοικέσιο. Θα βλέπουν εξαρχής την (πολύ) πρόωρη προσφυγή στις κάλπες ως διέξοδο. Και θα αναζητούν απλώς άλλοθι για να φορτώσουν στον άσπονδο εταίρο την αποτυχία του εγχειρήματος. Θα έχουμε έτσι αποφύγει την ακυβερνησία. Πέφτοντας, όμως, στην παραλυσία. Αυτό το ενδεχόμενο –της θνησιγενούς κυβέρνησης– είναι από τώρα ορατό. Ομως το συλλογικό βλέμμα εστιάζει ακόμη στα καπνίζοντα βαγόνια των Τεμπών. Αν γίνονταν σήμερα οι εκλογές, πόσοι θα ήταν ικανοί να παρκάρουν έξω από το παραβάν την ψυχ...