Κερδίζει ο χρησιμότερος

Το στοιχείο της πολιτικής είναι σύμφυτο σε κάθε διαδικασία βράβευσης. Κάποιος υποψήφιος θα είναι πάντα πιο κοντά στους βραβεύοντες απ’ ό,τι οι άλλοι, ή θα έχει τα μέσα να εξασφαλίσει μια ειδική εύνοια, ανεξάρτητη από τις επιδόσεις του. Οταν οι υποψήφιοι είναι εξίσου καλοί (ή εξίσου κακοί), ίσως αυτή η ιδιαίτερη παράμετρος να μην είναι και τόσο κατακριτέα από πρακτικής άποψης· κάποιος πρέπει να νικήσει! Οταν όμως ανάμεσα στους υποψηφίους υπάρχει χαώδης ποιοτική διαφορά, η ενεργοποίηση του πολιτικού κριτηρίου είναι περιττή, γιατί το καλό ξεχωρίζει από το λιγότερο καλό πανεύκολα. Κι όμως, στα φετινά Οσκαρ γίναμε μάρτυρες μιας θετικής διάκρισης που τέθηκε υπεράνω τεχνών, τεχνικών και πρόδηλων διαφορών ποιότητας, αγνοώντας επιδεικτικά κάθε αντικειμενικό μέτρο αξιολόγησης. Η πολιτική δεν λειτούργησε επικουρικά, αλλά κυριαρχικά: η ταινία «Everything Everywhere All at Once», μια σουρεαλιστική χάι-τεκ κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, από εκείνες με τις παράλληλες διαστάσεις, τα αδιάκοπα εφέ και τις βγαλμένες από μάνιουαλ ερμηνείες, σάρωσε τα βραβεία αφήνοντας πίσω της όχι παρόμοιας υφής δημιουργίες, αλλά αληθινά και σπάνια αριστουργήματα. Το Χόλιγουντ είδε το μειονοτικό δόλωμα και τσίμπησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Βραβείοως παρηγοριά Η Μισέλ Γέο που κέρδισε το Οσκαρ α΄ γυναικείου ρόλου και ο συμπρωταγωνιστής της, Τζόναθαν Κι Κουάν, που κέρδισε το Οσκαρ β΄ ανδρικού ρόλου για την προαναφερθείσα ταινία (η οποία, ασφαλώς, κέρδισε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας) είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί. Είναι επίσης βέβαιο ότι κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, δεδομένου και του περιρρέοντος ρατσισμού που μαστίζει τόσο το Χόλιγουντ όσο και το ευρύ κοινό, έπεσαν θύματα αθέμιτων, ισοπεδωτικών διακρίσεων. Ομως φέτος δεν ήταν οι καλύτεροι στον τομέα τους· για την ακρίβεια, δεν πλησίασαν καν την κλάση των καλών. Η νίκη τους είναι ένα γεγονός που δεν αντικατοπτρίζει την κορυφαία τους στιγμή (αλίμονο αν ως ταλαντούχοι επαγγελματίες θεωρούν απαύγασμα του χαρίσματός τους την ερμηνεία και τη συμμετοχή τους...