Ο δύσκολος νόστος των «χαμένων παιδιών»

Πριν από δεκαετίες, κυρίως μεταξύ 1948 και 1975, γύρω στα 4.000 Ελληνόπουλα εστάλησαν από βρεφοκομεία, ή από γονείς που αδυνατούσαν να τα μεγαλώσουν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ολλανδία και σε άλλες χώρες για υιοθεσία. Τα ίδια, προφανώς, δεν ρωτήθηκαν αν ήθελαν να φύγουν και να χάσουν την ελληνική υπηκοότητά τους. Ούτε γνώριζαν οτιδήποτε για τις συνθήκες της αποστολής τους. Πολλά δόθηκαν σε οικογένειες που δεν είχαν ελληνική ρίζα, έτσι αποκόπηκαν όχι μόνο από τη γενέθλια χώρα αλλά και από την παράδοση, την ταυτότητά τους. Μόνο τα τελευταία χρόνια τα μεμονωμένα «χαμένα παιδιά» άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι ήταν πρωταγωνιστές σε ένα άγνωστο, αλλά σπαρακτικό επεισόδιο της Ιστορίας των Ελλήνων μετά τον Εμφύλιο και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Τώρα, κάποια από αυτά θέλουν να κλείσουν τον κύκλο με την αποκατάσταση της ελληνικής υπηκοότητάς τους, έστω στο τέλος της ζωής τους. Θα έλεγε κανείς ότι η Ελλάδα θα τους αγκάλιαζε με τη στοργή που στερήθηκαν όταν γεννήθηκαν. Κι όμως βρίσκουν συνεχώς εμπόδια και απογοήτευση. «Εχω εγκαταλείψει την προσπάθεια. Με πονάει πολύ να συνεχίσω. Ράγισε η καρδιά μου πολλές φορές», είπε η Αλέξα Μάρος σε δημόσια συζήτηση στο Διαδίκτυο πριν από λίγες ημέρες. «Αίσθημα αυτοσυντήρησης απαιτεί να εγκαταλείψω την προσπάθεια. Δεν τα καταφέρνω μόνη μου». Από το 2016 που άρχισε σοβαρή προσπάθεια να ξαναποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα έχει ξοδέψει χιλιάδες δολάρια σε δικηγόρους και διαδικασίες. «Εχυσα πολλά δάκρυα στην πορεία, αισθάνθηκα απόρριψη πάλι», συνέχισε. «Οταν ήμουν 8 χρόνων ρώτησα: “Ημουν τόσο ανάξια για αγάπη που έπρεπε να με εξαγάγουν;”. Η αίσθηση απώλειας μπορεί να σε κυριεύσει. Και το πένθος επιμένει πάντα». Η Ρόμπιν Μπεντέλ, που το 2007 ανακάλυψε τους Ελληνες συγγενείς της, πρόσθεσε: «Θέλω απλώς να μπορώ να πάω στην Ελλάδα χωρίς ημερομηνία επιστροφής εάν το θελήσω», είπε. Η τέλεια μεταφορά της ευθυνοφοβίας, της αδιαφορίας και της ευρηματικότητας στην επινόηση εμποδίων που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τις δημόσιες υπηρεσίες μας. Γύρ...