Περί σταθερότητος

Υπερδιέγερση και ανασφάλεια χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς κατά την προεκλογική περίοδο. Σε κάθε χώρα, κάθε εποχή – και στην Ελλάδα φυσικά, εν όψει των επικείμενων εκλογών, οψέποτε ορισθεί εν τέλει η ημερομηνία της διεξαγωγής τους. Και είναι φυσικό οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί να διοχετεύουν στους ψηφοφόρους την ανασφάλειά τους. Αυτοί είναι οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού. Βεβαίως υπάρχουν σοβαρότατα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα μας, σε μία περίοδο της πλέον επικίνδυνης ρευστότητος σε επίπεδο παγκόσμιο. Αλλά, παρά την παθολογική οξύτητα που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή, την εσωτερική αποδιοργάνωση, τη διοικητική ανεπάρκεια και τη διαφθορά, η Ελλάς απολαμβάνει μια σταθερότητα ιδιόρρυθμη. Επειτα από μία μακρότατη περίοδο συχνά επώδυνης αμφιταλαντεύσεως μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, που κυριάρχησε από την ίδρυση του ανεξαρτήτου κράτους, οι Ελληνες πολιτικοί εκ των πραγμάτων αποδέχθηκαν εν τέλει ότι η θέση της χώρας δεν είναι δυνατόν παρά να είναι εντός του σιδηρού πλαισίου του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Με τις ΗΠΑ να κυριαρχούν απόλυτα στο επίπεδο γεωστρατηγικού σχεδιασμού και ενεργείας της Δύσεως και την Ε.Ε. να προσδιορίζει απολύτως τις επιλογές στα θέματα οικονομικού σχεδιασμού και αναπτύξεως, ο ρόλος των πολιτικών μας ηγετών είναι η διαχείριση του αισθήματος των πολιτών σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Και είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που ακόμη και ο πλέον υψιπετής ηγέτης, το ανώτατο παράγωγο μιας ελίτ, μεταμορφώνεται σε «λαϊκιστή». Τα ινδάλματα πολιτικού ηγέτη της δημοκρατικής Ευρώπης –από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, τον στρατηγό Ντε Γκωλ, μέχρι τη Μάργκαρετ Θάτσερ– υπήρξαν «λαϊκιστές». Και αυτό είναι κάτι που δεν διδάσκεται πουθενά. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα της αστικής δημοκρατίας είναι παράλληλα και εξ ορισμού διχαστικό. Τα πολιτικά κόμματα εκφράζουν κοινωνικές ομάδες με αντιμαχόμενα συμφέροντα και θεωρήσεις ζωής διαφορετικές. Το μέγα πλεονέκτημα του κοινοβουλευτισμού είναι ότι ο πόλεμος είναι ρητορικός, διεξάγεται στην αίθουσα της Βουλής και όχι με συγκρούσει...